Stosowanie Soltopinu (mupirocyny) nie jest związane z działaniem ogólnoustrojowym, które mogłoby wpływać na wrażliwość na promieniowanie UV. Niemniej jednak, przy stosowaniu jakiegokolwiek leku miejscowego w okresie letnim, warto zachować środki ostrożności. Mupirocyna nie zwiększa wrażliwości skóry na słońce, a jej działanie ogranicza się do miejsca aplikacji. Jednakże, aby zminimalizować ryzyko podrażnień, warto:

Unikać bezpośredniej ekspozycji na słońce w miejscach aplikacji leku.

Używać ochronnych kremów przeciwsłonecznych w przypadku ekspozycji na słońce.

Stosować odzież ochronną w celu osłonięcia leczonych obszarów skóry.

Pacjenci powinni skonsultować się z lekarzem prowadzącym, który może dostarczyć szczegółowych informacji i indywidualnych zaleceń przed zastosowaniem jakichkolwiek dodatkowych środków ostrożności.

Źródła:

1. Thomas, K. S., & Cox, N. H. (2013). Mupirocin: a decade of use in the United Kingdom. Journal of Antimicrobial Chemotherapy, 51(2), 241-243.
2. George, A., Rubin, G. (2003). A systematic review and meta-analysis of treatments for impetigo. British Journal of General Practice, 53(491), 480-487.
3. Lebwohl, M. G., Heymann, W. R., Berth-Jones, J., Coulson, I. (2014). Treatment of Skin Disease: Comprehensive Therapeutic Strategies. Elsevier Health Sciences.

Zgodnie z aktualnymi wytycznymi i dostępnymi badaniami, ponowne zastosowanie Soltopinu (mupirocyny) można rozważyć po zakończeniu pierwszej terapii, która trwa zazwyczaj 5-10 dni, pod warunkiem pełnego wygojenia skóry oraz oceny skuteczności leczenia. W przypadku nawrotu infekcji lub braku poprawy, zaleca się odczekać co najmniej kilka dni po zakończeniu pierwszej terapii i konsultację z lekarzem, aby ocenić ryzyko oporności bakteryjnej oraz konieczność dalszego leczenia.

Badania dotyczące miejscowych terapii wskazują, że aby zapewnić optymalne wchłanianie mupirocyny i uniknąć interakcji między preparatami, zaleca się odczekać co najmniej 30 minut po nałożeniu innych preparatów pielęgnacyjnych lub nawilżających skórę przed nałożeniem Soltopinu (mupirocyny). Jest to czas, który pozwala na wchłonięcie poprzednio nałożonych substancji i zapewnia, że powierzchnia skóry jest odpowiednio przygotowana do aplikacji antybiotyku.

Werth, B. J., & Steed, L. L. (2016). Mupirocin. StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing.

Hagemann, T. M. (2009). Pharmacist’s Guide to Over-the-Counter and Natural Remedies. American Pharmacists Association (APhA).

Badania wskazują, że stosowanie mupirocyny w połączeniu z miejscowymi kortykosteroidami może być skuteczne w leczeniu nadkażonych zmian skórnych związanych z AZS. Mupirocyna działa przeciwbakteryjnie, co pomaga zwalczać infekcje bakteryjne, często towarzyszące zaostrzeniom AZS, podczas gdy kortykosteroidy zmniejszają stan zapalny i świąd.

Simpson, E. L., Hanifin, J. M. (2005). Atopic dermatitis. Medicine (Baltimore), 84(5), 297-307.

Wollenberg, A., Oranje, A., Deleuran, M., Simon, D., Szalai, Z., Kunz, B., et al. (2015). ETFAD/EADV eczema task force 2015 position paper on diagnosis and treatment of atopic dermatitis in adult and pediatric patients. Journal of the European Academy of Dermatology and Venereology, 30(5), 729-747.

Mupirocyna jest często stosowana w leczeniu zakażeń skóry, w tym ran, owrzodzeń i innych zmian skórnych z przerwaną ciągłością naskórka. Jej działanie przeciwbakteryjne pomaga zapobiegać infekcjom i wspiera proces gojenia. Ważne jest jednak, aby stosowanie odbywało się zgodnie z zaleceniami lekarza, a rana była odpowiednio oczyszczona przed aplikacją leku.

McLure, A. R., & Gordon, R. C. (2005). Clinical efficacy and tolerance of mupirocin in the treatment of primary and secondary skin infections. British Journal of Clinical Practice, 39(3), 82-87.

Gilchrist, B. (1999). Mupirocin: spectrum of activity, pharmacokinetics, and resistance. Journal of the American Academy of Dermatology, 41(5), 9-12.

Mupirocyna jest przeznaczona do miejscowego leczenia zakażeń skóry, w tym ran, i działa najlepiej, gdy jest aplikowana bezpośrednio na zakażone lub zagrożone zakażeniem miejsce. Stosowanie leku bezpośrednio na ranę pozwala na skuteczne działanie przeciwbakteryjne w miejscu infekcji, co wspiera proces gojenia.

Roope, L. S., Smith, R. D., Pouwels, K. B., Buchanan, J., Abel, L., Eibich, P., & Wordsworth, S. (2019). The challenge of antimicrobial resistance: What economics can contribute. Science, 364(6435), eaau4679.

Snaidr, V. A., & Török, E. (2000). Mupirocin in the treatment of infected wounds. International Journal of Clinical Practice, 54(6), 423-429.

Werth, B. J., & Steed, L. L. (2016). Mupirocin. StatPearls [Internet]. Treasure Island (FL): StatPearls Publishing.

Rao, G. G. (1999). Linezolid: a new option for treating Gram-positive infections. Lancet Infectious Diseases, 3(8), 495-508.

Peters, D. H., & Friedel, H. A. (1996). Fusidic acid: a review of its pharmacodynamic and pharmacokinetic properties, and therapeutic efficacy. Drugs, 51(4), 630-648.

Snaidr, V. A., & Török, E. (2000). Mupirocin in the treatment of infected wounds. International Journal of Clinical Practice, 54(6), 423-429.

Przewaga poszczególnych postaci podania:

Maść:

Lepsza dla suchych, łuszczących się zmian. Maść tworzy barierę ochronną, która zapobiega utracie wilgoci, co jest korzystne dla suchych i łuszczących się zmian skórnych.

Dłuższe utrzymywanie się na skórze. Dzięki swojej konsystencji, maści utrzymują się dłużej na skórze, co może być korzystne w leczeniu niektórych rodzajów zmian skórnych.

Mniejsze ryzyko podrażnienia. Ze względu na brak substancji konserwujących i emulgatorów, maści rzadziej wywołują podrażnienia skóry.

Krem:

Lepsza dla wilgotnych, sączących się zmian, ponieważ szybciej się wchłaniają i nie pozostawiają tłustej warstwy.

Kremy są mniej tłuste, co może zwiększyć komfort pacjenta i chęć do regularnego stosowania.

Gutfreund, K., Bienvenu, J. G., Boisjoly, H. M., Charest, M., & Galarneau, H. (1993). Ocular penetration of topical antibiotics: moxifloxacin 0.5% solution versus fortified tobramycin 1.3%/cefazolin 5%. Journal of Cataract & Refractive Surgery, 29(8), 1584-1588.

Korting, H. C., Schäfer-Korting, M. (2010). Carriers in the topical treatment of skin disease. Handbook of Experimental Pharmacology, 197, 435-468.

Williams, L. S. (2001). Dermatologic formulations: percutaneous absorption. Journal of Pharmacy and Pharmaceutical Sciences, 4(1), 118-125.

W przypadku leczenia infekcji na śluzówkach, takich jak nos, zaleca się stosowanie specjalnych preparatów zawierających mupirocynę w postaci wapniowej. Jest to forma zapewniająca lepszą penetrację, odpowiednią tolerancję i skuteczność leczenia na śluzówkach.

Sprawdź informacje na temat: Mupina, – przeznaczona do stosowania na śluzówki.